Скриените писма што ја разнишаа мојата брачна идила

„Не можам да поверувам што гледам…“ – шепотев додека држев во рацете пожолтени писма, скриени зад стариот албум со фотографии. Срцето ми чукаше како лудо, а низ главата ми минуваа илјада прашања. Беше обичен четврток попладне, Драган беше на работа во касарната, а јас решив конечно да средам дел од кутиите што ги влечеме од град во град секогаш кога ќе добие нова наредба за преместување. Не очекував дека меѓу старите сметки и честитки ќе најдам нешто што ќе ми го смени животот.

Писмата беа внимателно завиткани со син конец. На првото стоеше: „За мојот син, само за негови очи.“ Почнав да читам, гласот на Марија – мојата свекрва – одекнуваше во секој ред. „Драгане, не заборавај дека таа девојка не е за тебе. Таа нема да ти го разбере срцето како што го разбирам јас. Не дозволувај да те оддалечи од семејството.“

Се стресов. Се чувствував како некој да ми удрил шлаканица. Секогаш мислев дека имаме добар однос со Марија, дека ме прифатила како ќерка. Се сеќавам на сите оние неделни ручеци кога таа ми подаваше уште една порција мусака и ми велеше: „Ти си ми како ќерка што никогаш не сум ја имала.“ А сега, овие зборови… Ова предавство.

Седнав на подот, меѓу расфрланите кутии, и продолжив да читам. Во секое писмо таа го советуваше Драган да биде внимателен со мене, да не ми верува целосно, да не дозволи моето мислење да биде поважно од нејзиното. Во едно писмо дури пишуваше: „Запомни, мајка ти секогаш ќе биде тука, жените доаѓаат и си одат.“

Солзи ми се тркалаа по образите. Се чувствував изневерено, не само од Марија туку и од Драган. Зошто никогаш не ми кажал за овие писма? Дали навистина ги слушал нејзините совети? Дали и тој се сомневал во мене?

Вечерта, кога Драган се врати дома, не можев да го погледнам во очи. Тој веднаш забележа дека нешто не е во ред.

– Што ти е, Елена? – ме праша загрижено.

– Треба да зборуваме – реков со треперлив глас и ги ставив писмата на масата.

Ги погледна, па веднаш ја препозна мајчинината ракопис. Лицето му побледе.

– Каде ги најде овие?

– Не е важно каде ги најдов! Важно е што пишува во нив! – извикав низ солзи. – Зошто никогаш не ми кажа дека мајка ти така зборува за мене? Дека те советува да не ми веруваш?

Драган седна тивко до мене, ја спушти главата и воздивна.

– Елена… Сакав да те заштитам. Мајка ми отсекогаш била… посесивна. Знам дека не е оправдување, но не сакав да те повредам.

– А дали ја слушаше? Дали некогаш се посомнева во мене поради неа?

Тишина. Само тивко дишење и звукот на часовникот на ѕидот.

– Имало моменти кога сум се двоумел… – призна конечно. – Но секогаш сум те избирал тебе.

Таа вечер не спиевме. Седевме до доцна, разговаравме за сè што било премолчено меѓу нас. Му раскажав како сум се чувствувала секој пат кога Марија ќе дојдеше ненајавено, како сум се трудела да бидам совршена снаа, а сепак никогаш не сум се чувствувала доволно добра.

Следниот ден Марија дојде на кафе. Ја гледав поинаку – не како топлата жена што ми носеше домашна пита, туку како личност што ме гледала како натрапник во сопствениот брак.

– Елена, зошто си така тивка денес? – праша таа.

– Марија, најдов нешто што ме повреди – реков директно. – Ги најдов твоите писма до Драган.

Таа пребледе и почна да мрда со рацете.

– Тоа… тоа беше одамна, јас само сакав најдобро за синот ми…

– А за мене? За нас? – ја прекинав. – Знаеш ли колку боли кога ќе сфатиш дека никогаш не си бил прифатен?

Марија молчеше долго време. Потоа рече:

– Можеби згрешив. Но мајчинското срце понекогаш прави глупости од страв да не го изгуби детето.

Таа вечер Драган ме прегрна цврсто.

– Ќе се избориме за нас, Елена. Не дозволувај никој да ни го уништи бракот.

Но довербата веќе беше разнишана. Почнав да се прашувам дали навистина можеме да бидеме среќни додека сенката на Марија стои над нас. Секоја наредна посета беше исполнета со тензии и неизговорени зборови.

Еден ден седев сама на балконот и гледав во далечината кон Водно. Размислував за сите жени во Македонија кои живеат со вакви мајки-свекрви, кои мораат постојано да докажуваат дека се достојни за љубовта на сопругот.

Дали некогаш ќе бидам доволно добра? Дали љубовта може да преживее кога довербата е еднаш скршена? Кажете ми, драги мои, дали вие би простиле вакво предавство?