Уроците на Александар: Времето што никогаш не се враќа

„Зошто секогаш јас? Зошто секогаш јас морам да чекам, да давам, да трпам?“ – си шепотев додека седев на студената клупа пред зградата во Аеродром, гледајќи во празно, додека дождот тивко чукаше по мојата јакна. Мобилниот ми вибрираше по трет пат – порака од Марта: „Извини, пак ќе доцнам. Имав нешто итно.“

Се насмевнав горко. Ова беше петти пат оваа недела. Марта, мојата девојка веќе три години, секогаш имаше нешто поважно од мене. А јас? Јас секогаш бев тука, чекав, се надевав дека овој пат ќе биде поинаку.

„Алекс, ајде дома, ќе настинеш!“ – гласот на мајка ми од прозорецот ме врати во реалноста. Се кренав тешко, со чекори на човек кој носи товар на целиот свет. Влегов дома, а таму татко ми седеше пред телевизорот, нервозно менувајќи канали.

„Пак ја чекаше Марта? Сине, до кога ќе дозволуваш да те влечкаат?“ – ме праша без да ме погледне.

„Тато, не е така… само денес имала работа.“

„Секогаш има работа. А ти? Твоето време не вреди ништо?“

Го игнорирав. Не сакав расправии. Но вистината беше дека зборовите му беа како сол на рана.

Мајка ми се обиде да ме утеши со топла супа. „Сине, животот е краток. Не го троши на луѓе што не знаат да го ценат.“

Но јас не можев да се откажам. Се држев за надежта дека љубовта ќе победи. Дека Марта ќе сфати колку значам.

Следниот ден, на работа во една мала ИТ фирма во Кисела Вода, колегата Горан ми рече:

„Алекс, ајде вечерва на пиво со друштвото. Ќе дојде и Јована.“

Јована? Девојката што секогаш ми се насмевнуваше кога ќе се сретневме во лифтот? Одбив.

„Не можам, имам планови со Марта.“

Но вечерта пак ја поминав сам. Марта не се појави. Пак порака: „Извини, нешто излезе.“

Се чувствував како сенка од човек. Секој ден исто: чекање, разочарување, оправдувања пред себе и пред другите.

Една недела подоцна, решив да ја посетам Марта без најавување. Ѝ купив цвеќе и тргнав кон нејзината зграда во Центар. Кога стигнав, видов како излегува од автомобил со друг маж – Стефан, нејзиниот колега од факултет.

Срцето ми застана. Се скрив зад едно дрво и ги гледав како се смеат и си разменуваат погледи што никогаш не сум ги добил од неа.

Вечерта ѝ напишав порака: „Марта, мораме да разговараме.“

Таа дојде кај мене дома. Мајка ми ја пречека со ладен поглед.

„Што има Алекс?“ – праша таа без емоции.

„Видов дека беше со Стефан. Зошто ми лаже?“

Таа молчеше неколку секунди, па рече:

„Алекс… Не знам како да ти кажам… Не сум сигурна што сакам. Можеби ни треба пауза.“

Светот ми се сруши. Сите мои жртви, сите пропуштени моменти со пријателите, сите вечери поминати во чекање – за ништо.

Татко ми влезе во собата и рече:

„Сине, време е да мислиш на себе.“

Тие ноќи беа најдолги во мојот живот. Не можев да спијам. Се прашував каде згрешив. Дали премногу дадов? Дали требаше порано да си заминам?

Деновите минуваа бавно. На работа бев отсутен. Горан повторно ме покани на пиво.

Овој пат прифатив.

Во кафулето беше гужва. Јована седеше до мене и ме праша:

„Алекс, зошто си тажен?“

Ја погледнав и првпат почувствував дека некој навистина сака да слушне што имам да кажам.

„Само… понекогаш луѓето не го ценат твоето време.“

Таа се насмевна тажно:

„Знам како е. И јас бев таму.“

Разговорот течеше лесно. Почувствував олеснување што конечно можам да бидам свој.

Следните недели почнав повеќе време да поминувам со пријателите и семејството. Мајка ми беше среќна што повторно ме гледа насмеан.

Една вечер седевме сите заедно на вечера – нешто што одамна не се случило.

Татко ми рече:

„Сине, животот е како вода – ако го истураш во дупки што не го држат, само ќе исчезне.“

Го разбирав конечно.

Марта се јави по два месеци. Сакаш ли да се видиме? – праша.

Ја погледнав пораката и почувствував мир во себе.

„Извини, сега немам време.“

Почнав ново поглавје во животот. Со Јована излегувавме често – не затоа што барав замена за Марта, туку затоа што конечно научив дека моето време е вредно.

Сега кога гледам назад, се прашувам: Колку од нас дозволуваат другите да ни го крадат времето? Колку често забораваме дека сме вредни сами по себе?

Дали некогаш ќе научиме навистина да го цениме сопственото време или секогаш ќе чекаме некој друг да го направи тоа за нас?