„Веќе не си ми мајка“: Како ќерка ми го скрши срцето на жената што ѝ го подари целиот свој живот

„Не сакам повеќе да те видам! Веќе не си ми мајка!“ — нејзиниот глас одекна низ ходникот, остар како нож. Стоев пред затворената врата на нејзината соба, со рацете стегнати во тупаници, срцето ми чукаше како да ќе ми излезе од градите. Марија, мојата единствена ќерка, мојата гордост и болка, ми ги кажа тие зборови што никогаш не мислев дека ќе ги слушнам.

Сè почна одамна, кога имав само дваесет години. Бев девојка од Велес, наивна, вљубена до уши во Горан — висок, насмеан дечко со планови за светот. Кога му кажав дека сум бремена, прво се насмеа, а потоа молчеше со денови. „Весна, јас не сум подготвен. Животот дури сега почнува“, ми рече една вечер и исчезна. Остана само мирисот на неговиот парфем на перницата и празнината во мојата душа.

Мајка ми почина кога имав седумнаесет години, а татко ми нè напушти уште кога бев дете. Останав сама во мал стан, со стомак што растеше и страв што ме гушеше секоја ноќ. Соседите зборуваа зад грб: „Кој знае чија е бременоста…“, „Ќе ја видиш Весна, ќе заврши на улица“. Но јас не се предадов. Работев во пекара од пет до единаесет, а попладне чистев по куќи. Секој ден беше борба — со гладот, со уморот, со осаменоста.

Кога Марија се роди, ја држев во раце и плачев од среќа и страв. „Ќе ти бидам и мајка и татко“, ѝ ветив додека ѝ ги бакнував малите прстиња. Првите години беа најтешки. Немав пари за пелени, па користев стари чаршафи. Кога се разболе една зима, немав за лекови — трчав по аптеки и молев за на вересија.

Но Марија растеше — паметна, убава, тврдоглава како мене. На училиште беше најдобра во класот. Јас работев три работи за да ѝ купам нови книги, да оди на екскурзии како сите деца. Понекогаш ноќе седев покрај прозорецот и се прашував дали ќе можам да издржам уште еден ден.

Кога Марија наполни осумнаесет години, доби стипендија за Скопје. Бев горда — мојата ќерка ќе студира! Но тогаш почна да се менува. Се враќаше дома поретко, зборуваше кратко по телефон. „Мамо, немам време сега“, „Мамо, не ме прашувај за сè“. Јас ја чекав секој викенд со топла пита и чиста постела.

Еднаш дојде дома со момче — Александар. Висок, убаво облечен, со очи што гледаа преку мене како да сум невидлива. „Мамо, ова е Александар“, рече таа ладно. Седнаа во дневната соба и зборуваа за работи што не ги разбирав: стартапи, патувања во странство, нови апликации. Јас носев кафе и колачиња како слугинка.

По неколку месеци Марија ми кажа дека ќе се пресели кај него. „Мамо, време е да живеам свој живот“, рече додека ги пакуваше работите. „А јас?“, прашав тивко. „Ти си возрасна жена, ќе се снајдеш“, одговори без да ме погледне.

Останав сама во празниот стан. Ѕидовите одекнуваа од тишина. Го гледав нејзиниот кревет секоја вечер и плачев. Понекогаш ѝ пишував пораки: „Како си?“, „Те сакам“. Одговараше кратко или воопшто не одговараше.

Една вечер добив повик од непознат број. Александар беше на линија: „Госпоѓо Весна, Марија има нов живот сега. Не ѝ вршете притисок“. Срцето ми се стегна — како може некој друг да ми забрани да зборувам со сопствената ќерка?

По некое време дознав дека Марија останала бремена. Не ми кажа лично — слушнав од сосетката чија внука студирала со неа. Срцето ми се исполни со надеж: конечно ќе бидам баба! Купив малку облека за бебето од пазарче и отидов во Скопје без најава.

Кога стигнав пред нивниот стан, Марија ми ја отвори вратата со изненаден израз на лицето. „Што бараш тука?“, праша ладно.

„Дојдов да те видам… да ви помогнам…“

„Не треба ништо! Имам сè што ми треба! Не сакам да ме срамиш пред Александар и неговите родители!“

Стоев на прагот со кесата во раце додека таа ја затвори вратата пред мене.

Секоја вечер се прашував каде згрешив. Дали бев премногу строга? Дали премалку ја галев? Дали требаше повеќе да зборувам или помалку да се мешам? Секоја мајка знае дека љубовта кон детето е безусловна — но што кога детето ќе ти го сврти грбот?

Минаа месеци без контакт. Еднаш ја сретнав Марија случајно во маркет во Скопје — беше со количка и мало бебе во неа. Сакав да ја прегрнам, но таа ме погледна ладно: „Не прави сцени!“

„Марија… јас сум ти мајка…“

„Веќе не си ми мајка!“, рече низ заби и замина.

Сега седам сама во станот во Велес, гледам стари фотографии од Марија како дете — насмеана, со косички врзани во две плетенки. Слушам гласови од соседите: „Сирота Весна… толку се жртвуваше…“

Понекогаш ноќе сонувам дека Марија доаѓа дома со внучето во раце и ми вели: „Прости ми“. Но кога ќе се разбудам — само тишина.

Дали љубовта на мајката некогаш е доволна? Дали можеме да ги задржиме децата ако тие решат да заминат? Кажете ми — каде згрешив?