Жената што никој не ја забележуваше

„Зошто пак си ја оставила вратата отклучена, мајко? Колку пати ти кажав!“ – гласот на мојот син Горан одекна низ ходникот, остар како нож. Јас стоев до шпоретот, со рацете во брашно, обидувајќи се да замесам леб за појадок. Не му одговорив веднаш. Се прашував дали вреди да се објаснувам. „Извинете, заборавив“, промрморив, но знаев дека тој веќе не ме слуша. Веќе беше во својата соба, затворајќи ја вратата зад себе со тресок.

Така почнува секое мое утро. Живеам во истата зграда во Аеродром повеќе од дваесет години. Сите соседи ги знам по име, но никој не ме поздравува. Кога одам по скалите, слушам како вратата на соседката Ленче се затвора тивко зад мене. Во продавницата кај Миле, продавачката Марија ми враќа кусур без да ме погледне во очи. Дури и кога одам на автобуска станица, луѓето ме туркаат како да сум невидлива.

Имам педесет и девет години. Секое утро кога ќе се погледнам во огледало, гледам жена што полека исчезнува. Кожата ми е тенка, косата седа, а очите – тие се најтажниот дел од мене. Се сеќавам на времето кога бев млада, кога мојот сопруг Благоја ме гледаше со љубов. Но тој одамна замина – прво со срцето, а потоа и физички, кога реши да замине кај другата жена во Кавадарци.

Горан остана со мене, но и тој е само тело што се движи низ станот. Работи по цел ден, доаѓа дома уморен и нервозен. „Мајко, зошто не си најдеш некоја занимација?“, ми рече еднаш додека вечеравме. „Сите твои другарки имаат нешто – одење на аеробик, читаат книги…“

„Јас немам другарки“, му одговорив тивко. Тој само слегна со рамената и продолжи да јаде.

Понекогаш се прашувам дали навистина постојам. Еднаш паднав на скалите пред зградата. Лежев неколку минути, болката ми го параше коленото. Луѓето поминуваа покрај мене – млади мајки со колички, пензионери што брзаа до пазарот, дури и соседот Трајче кој секогаш зборува за политика. Никој не застана. Никој не праша дали сум добро.

Секоја вечер седам сама во дневната соба и гледам во телевизорот што тивко зуи. Понекогаш мислам дека ако исчезнам, никој нема да забележи. Дури ни Горан – тој ќе мисли дека сум отишла до продавница или кај доктор.

Еднаш решив да напишам писмо до ќерка ми Ана, која живее во Германија. Ѝ напишав: „Драга Ана, ми недостигаш секој ден. Сакам да знаеш дека те сакам и дека сум горда на тебе.“ Писмото стои недопрено на масата веќе три недели. Немам храброст да го испратам. Се плашам дека нема да ми одговори.

Синоќа слушнав кавга во соседниот стан. Ленче викаше на својот маж: „Ти си виновен што децата не сакаат да доаѓаат дома!“ Јас седев во темнината и ги слушав нивните гласови како ехо низ ѕидовите. Се прашував дали некогаш ќе имам можност да викнам така гласно – да ме чуе некој, да ме забележи.

Наутро отидов до аптека по лекови за притисок. Во редот пред мене стоеше една млада жена со дете. Детето плачеше, а жената нервозно го влечеше за рака. Кога дојде мојот ред, аптекарката рече: „Следен!“ без да ме погледне. Ја подадов рецептата со треперливи раце.

„Вие сте Халина Стојановска?“, праша таа.

„Да“, одговорив.

„Веќе сте ги земале лековите овој месец.“

„Не сум“, реков збунето.

Таа само слегна со рамената: „Така пишува во системот.“

Излегов надвор со празни раце и солзи во очите. Дали навистина постојам ако дури ни системот не ме препознава?

Вечерта Горан дојде дома поднапиен.

„Мајко, ајде остави ме на мира! Не ми зборувај за вечерата! Имам свои проблеми!“

Седнав на креветот и го слушав како фрла работи низ собата. Се чувствував како товар што никој не сака да го носи.

Следниот ден решив да одам на прошетка до Вардар. Седнав на клупа и гледав како реката тече бавно, носејќи лисја и гранки. До мене седна една старица.

„Тешко е кога никој не те гледа, нели?“, рече таа без да ме погледне.

Ја погледнав зачудено.

„И јас сум сама“, продолжи таа. „Мојот син живее во Австралија. Ќерка ми не ми се јавува со недели.“

Седевме така во тишина неколку минути.

„Знаеш што правам јас?“, рече таа конечно. „Секое утро си велам: денес ќе направиш нешто само за себе.“

Таа стана и замина полека по патеката.

Вечерта решив да го отворам прозорецот и да викнам колку што можам: „Јас сум тука! Јас постојам!“ Но наместо тоа, само ги затворив очите и ги пуштив солзите да течат.

Сега пишувам ова писмо – можеби никој нема да го прочита, можеби ќе остане скриено во фиока како сите мои чувства и мисли досега. Но барем знам дека сум жива додека пишувам.

Дали некогаш сте се чувствувале како сенка во сопствениот живот? Дали некогаш сте посакале некој само да ве погледне и да ви каже: „Те гледам“? Кажете ми – што правите кога светот ве заборава?