Сестрите што си ги подарија животите: Жртвата на Марина за Јована

„Зошто секогаш јас морам да бидам таа што се откажува?“ – си шепотев додека ги гледав старите фотографии на масата во дневната соба. Надвор, дождот удираше по прозорците на нашата скопска куќа, а во мене се бореа стравот и љубовта. Јована седеше на спротивниот крај од масата, со рацете стегнати околу шолјата кафе, очите ѝ беа црвени од плачење. „Марина, не можам повеќе… сè ми се руши,“ рече тивко.

Јас и Јована не сме само полусестри – таа ми беше како ќерка. Нашата мајка почина кога бевме мали, а татко ни, Ѓорѓи, се ожени повторно со жена што никогаш не нè прифати целосно. Јована беше плод на таа втора љубов, но јас ја чував како свое дете. Кога татко ни почина пред пет години, останавме само ние две – и мојот сопруг Александар, кој ми беше сè додека не го однесе срцев удар една студена декемвриска ноќ.

По смртта на Александар, животот ми стана празен. Секој ден се будев со чувство дека нешто недостасува. Јована тогаш беше во врска со Дарко – човек за кој мислевме дека ќе ѝ биде спас. Но, една вечер, додека седевме на балконот и го гледавме градот осветлен од далечните светла, таа ми призна: „Марина, Дарко ме изневерува. Го видов со друга.“

Се обидов да ја утешам, но болката ѝ беше предлабока. Следните месеци беа пекол – разводот ја исцрпи финансиски и емоционално. Јас работев како наставничка во основно училиште во Аеродром, а платата едвај стигнуваше за сметки и храна. Куќата што ја наследив од Александар беше единственото нешто што ми остана.

Една вечер, додека ги броев последните денари за да купам лекови за висок притисок, Јована дојде кај мене со солзи во очите: „Марина, ќе ме избркаат од станот. Немам каде да одам.“

Тогаш донесов одлука што мислев дека е единствена – да ја префрлам куќата на нејзино име. „Ти си ми сè, Јована. Ако ова ќе ти помогне да се исправиш на нозе, ќе го направам,“ ѝ реков.

„Не можам да ти го направам тоа! Ти си остана сама…“

„Јас сум веќе изгубена без Александар. Ти си моето семејство. Сакам барем ти да бидеш среќна.“

Потпишавме документи кај нотарот во Центар. Јована се пресели кај мене и почна да работи во една приватна фирма како сметководителка. Првите месеци беа убави – повторно имавме семејство, вечери со домашна пита и разговори до доцна во ноќта.

Но, како што минуваше времето, забележав дека нешто се менува кај неа. Почна да доаѓа дома сè поретко, носеше нова облека, зборуваше за нови пријатели и патувања. Една вечер ја слушнав како зборува на телефон: „Да, конечно имам свој дом… Не морам веќе да зависам од никого.“

Ме стегна срцето. Дали направив грешка?

Една сабота дојде со момче – Игор – и ми рече: „Марина, сакам Игор да се пресели кај нас.“

„Кај нас?“ – прашав збунето.

„Па… куќата е на мое име сега.“

Застанав како вкаменета. Се чувствував како да сум непожелна во сопствениот дом.

Следните недели беа кошмар. Игор беше гласен, пушеше во дневната соба и постојано ми правеше забелешки за ситници: „Марина, зошто не ги средиш садовите?“, „Марина, телевизорот е премногу гласен.“

Јована стануваше сè пооддалечена. Една вечер ми рече: „Можеби е време да размислиш за старечки дом… Знам дека ти е тешко сама.“

Солзите ми течеа по образите додека ја слушав таа реченица од устата на девојчето што го чував како свое.

„Јована… ти си ми сè што имам.“

„И ти мене ме имаше… но сега сакам свој живот.“

Сфатив дека љубовта понекогаш знае да биде себична – или слепа. Соседите почнаа да шушкаат: „Гледај ја Марина, ја избркала полусестрата од куќата…“ Никој не знаеше дека јас сум таа што се откажала од сè.

Една вечер седев сама на клупата пред зградата и гледав во темното небо над Водно. Се прашував дали вредеше жртвата. Дали љубовта кон блиските треба да има граници? Дали некогаш ќе можам повторно да ѝ верувам на некого?

„Дали некогаш сте се чувствувале предадени од оние што најмногу ги сакате? Дали вреди да се даде сè за семејството ако на крајот останеш сам?“